30 mar 2010

Żałoba w Rosji

Musiałam dziś jednak wsiąść do metra. Było mi trochę nieswojo, zresztą miałam wrażenie, że wszyscy pasażerowie byli przyciszeni, i że w ogóle było ich nieco mniej niż zwykle. Tę różnicę wyrównywali milicjanci i wojskowi - na każdej stacji i na każdym przejściu były patrole, dwójkami i czwórkami jeździli też w wagonach. Zazwyczaj nie lubię mundurowych, dziś było z nimi raźniej.

Przesiadałam się na Parku Kultury (wierząc, że w razie nowych zamachów to miejsce będzie bezpieczniejsze od innych) - środek peronu został odgrodzony, leżały tam setki kwiatów, wciąż dokładano nowe, wokół tłum ludzi - reporterów i pasażerów.

Jednak najbardziej zwróciła dziś moją uwagę zmiana komunikatów dobiegających z głośników na schodach ruchomych w metrze. Zwykle to reklamy, muzyczka i hasła w rodzaju "czy nie zapomniałeś wyłaczyć żelazka?". Dziś brzmiały groźnie: na stacjach ma miejsce wideo-obserwacja; jeśli znalazłeś podejrzany bagaż, natychmiast powiadom służby porządkowe; prosimy o informacje w sprawie podejrzanych osób lub grup, itd.

Nie miałam ze sobą aparatu, nie zrobiłam żadnych zdjęć, dlatego odsyłam do pięknych fotografii na blogu Hegtora:

http://hegtor.livejournal.com/379957.html

Dzień po ...

Wczoraj nie jeździłam metrem. Tylko tramwajem. I niestety, doszłam do wniosku, że bez metra nie da się w Moskwie żyć. Korki, stłuczki, do pracy jechałam (poza godzinami szczytu) godzinę i dwadzieścia minut. Metrem - niecałe pół godziny. Ale strach jakiś zostaje. Wczoraj wszyscy mówili tylko o jednym, każdy telefon zaczynał się od słów "wszystko u was w porządku?", przypominano sobie poprzednie zamachy. Nie tylko w metrze. Od razu poczułam ulgę, że nasz blok jest strzeżony.

Oczywiście, że nie wolno w każdym muzułmaninie widzieć terrorysty, tym niemniej będę się rozglądać, kto wsiada ze mną do wagonu. Pamiętam zresztą, że jak wracaliśmy ze Stambułu, to w kolejce do kontroli paszportowej na lotnisku staliśmy my oraz... kilkanaście ubranych na biało kobiet i mężczyzn, którzy żegnali się ze swoimi rodzinami i płakali. Wszyscy płakali, a jednocześnie byli szalenie uduchowieni, w takim podniosłym nastroju. Serce mi wtedy podjechało do gardła, przez chwile pomyślałam, że to może mój ostatni lot w życiu. Potem się okazało, że to pielgrzymka do Medyny. Niestety, od tego typu skojarzeń nie da się uciec.

Wczoraj było dużo sprzecznych informacji, dziś wiadomo, że zginęło 39 osób. Rano w szpitalu zmarła jedna z rannych. Jak na Moskwę, to bardzo mało, przecież w każdym z tych wagoników w godzinach szczytu jest dziki falujący tłum, ale cel - zastraszenie - został osiągnięty. I jeszcze słowo o nietolerancji Rosjan i fali represji na etnicznym tle, do jakiej teraz może dojść. Rosjanie nie są poprawni politycznie, choć, jak pokazało to niedawno kilka wydarzeń na Zachodzie (np. referendum w Szwajcarii) Zachód też ma tolerancję bardziej na ustach niż w umyśle. Tzw. człowiek z ulicy nie przepada za "osobami kaukaskiego pochodzenia". Z drugiej strony - Rosja to zlepek etnosów i narodowości, a islam jest drugą po parwosławiu religią. Władze nigdy nie pozwalają sobie na komentarze o etnicznym lub religijnym podłożu, bo to po prostu może grozić społecznymi zamieszkami. Nawet po zamachu na prawosławnego kapłana kilka miesięcy temu, a była to jawnie religijna zbrodnia dokonana przez muzułmanina, od razu dla równowagi prezentowano wypowiedzi rosyjskich hierarchów islamskich, którzy ostro potępili to zabójstwo. Zatem to, co dzieje się na ulicy jest raczej żywiołową reakcją przestraszonego społeczeństwa, a nie zachowaniem sterowanym przez Kreml.

29 mar 2010

Zamachy w metrze

Na stacji Park Kultury i na Łubiance doszło do eksplozji. Zginęło łącznie ponad 40 osób, a wiele zostało rannych. Słowo "ranni" jest dla mnie o wiele straszniejsze, może bowiem oznaczać, że ktoś stracił ręce, nogi, twarz i został kaleką na całe życie...

Dimuha zadzwonił, że nic mu nie jest. Właśnie wychodził z basenu...na Parku Kultury. W tle słychać było wycie syren.

Właczam internet, automatycznie otwiera mi się Onet, pierwsza wiadomość o Moskwie. Normalna, rzeczowa wiadomość. Ale mam zwyczaj czytać komentarze i... przeraziłam się. Polacy, nie wiecie o Rosji nic, żywicie w sobie jakąś chorą, 60-letnią nienawiść do ludzi, którzy .... są jak wszyscy inni. Jak my.

Oto próbka szokujących kometarzy z polskiego forum:

A CO MNIE OBCHODZI ICH AZJATYCKI SPOSÓB UPRAWIANIA POLITYKI??? KTOŚ ICH TU NIE ZNA PO 123 + 44 LATACH OKUPACJI???
~POO 2010-03-29 07:11:36

DOPÓKI ROSJA NIE WYCOFA SIĘ Z KOLONII - PRZYMUSOWO WCIELONYCH ZIEM
DO EX-IMPERIUM ROSYJSKIEGO, DOPÓTY BĘDĄ TAKIE SYTUACJE.
~OSZCZERCA ROSJI
2010-03-29 07:06:44

TAK SAMO IM WSPÓŁCZUJĘ, JAK ONI RODZINOM OFIAR Z KATYNIA - WPRAWDZIE PORÓWNANIE NIEDOSKONAŁE, ALE ODDAJE ISTOTĘ SPRAWY.
~POLO 2010-03-29 07:05:15

Jak wladze Moskwy utrzymuja nazwe "Lubjanka" dla stacji metra,
to same sie prosza o ataki terrorystyczne w tym miejscu. ...
~Medium 2010-03-29 07:03:15


Na szczęście (i dla równowagi) było też parę "ludzkich" komentarzy, współczujących.

Okazuje się, że był też trzeci wybuch. Na Prospekcie Mira. Nasza linia... (A teraz ta informacja została odwołana przez Ministerstwo ds Nadzwyczajnych.) Rosyjskie informacje o zamachach w moskiewskim metrze można przeczytać tutaj.

24 mar 2010

Pan Trololo

Nie pisałam długo, bo mi się nie chciało. Zima nadal trwa, słońce jest rzadkim gościem, zwały brudnego śniegu leżą wzdłuż ulic, a ja od 5 miesięcy chodzę ciągle w tych samych rzeczach. Koszmar jakiś.

Za to, żeby się zrobiło przyjemniej polecam posłuchać Edwarda Hilla, znanego szerzej jako Mister Trololo (który wokalizuje na temat tego, jak dobrze jest wrócić do domu):



Едуард Анатольевич Хиль to radziecki zasłużony artysta narodowy. Urodził się w 1934 roku w Smoleńsku, w 1955 udało mu się dostać do Leningradzkiego Konserwatorium, choć muzyką zajmował się i wcześniej. Śpiewał operowo, ludowo i romansowo, a od 1962 roku występował jako piosenkarz estradowy.

Wokaliza była świetna, jednak aby udowodnić, że Edward Hill potrafi także śpiewać, to dorzucam jeszcze jedną piosenkę. Tym razem o tym, jak dobrze jest wyjść z domu ;)

9 mar 2010

Scrabble po rosyjsku

Koniecznie muszę o tym napisać, bo mała rzecz, ale cieszy. Otóż, na spotkaniu ze znajomymi graliśmy w rosyjskie Scrabble, czyli układaliśmy rosyjskie słowa z bukw. Było pięcioro Rosjan i ja. Pomyślałam, że jestem właściwie bez szans, no i jeszcze graliśmy na czas, to dodatkowe utrudnienie. Ale mimo to - kto wygrał? :)) Ja!!

8 mar 2010

Stambuł - drewniany, autentyczny...

Parę kroków od naszego hostelu, w stronę przeciwną niż podąża tłum turystów, żyje sobie po cichutku Stambuł prawdziwy, autentyczny, stary, drewniany... W oknach wywieszone pranie, płacz dzieci, szum telewizorów, tłuczenie garnkami, wyrostki z papierosami na ulicy... Wystarczy przejśc przez mostek nad torami kolejowymi, żeby trafić do innego świata. Bardzo nam się ten świat spodobał.












Stambuł - bazary

Jest coś takiego w orientalnych bazarach, że wszystkie towary wystawione tam na sprzedaż są piękne. Potem kupuję coś, przynoszę do domu, ale to coś wyrwane ze swojego kontekstu traci na urodzie!



Tym niemniej, nadal kupuję. Wydaję masę pieniędzy i nie żałuję. Tym razem kupowaliśmy głównie jedzenie: kilogram suszonych pomidorów, dwa kilogramy czarnych oliwek i zielonych o różnych smakach, oliwę z oliwek, przyprawy, herbaty, słodycze... 


A czy ktoś wie, jak się nazywa to coś, co leży po lewej stronie? Bardzo smaczne, słodkie. Też to kupiliśmy, ale męczy mnie, że nie wiem, co to jest...

6 mar 2010

Stambuł - Cysterna / Yerebatan

Cysternę poleciła nam Sara, mocno akcentując, że to miejsce wyjątkowe. Gdyby nie to, to nie wiem, czy chciałoby mi sie oglądać zbiornik wody, pewnie wybrałabym jakieś muzeum i poszlibyśmy znów popatrzeć na skarby islamu w gablotkach. Na szczęście, posłuchaliśmy dobrej rady.

Wejście do cysterny jest zupełnie niepozorne, tak niepozorne, że dwukrotnie minęliśmy je nie zauważając go. Z zewnątrz mały niski budyneczek, a pod ziemią... największy starożytny zbiornik wody, zbudowany przez Justyniana w VI wieku.  Co najważniejsze, nie było to żadne architektoniczne dzieło sztuki, raczej kunszt myśli inżynieryjnej, budowla o ściśle pragmatycznym charakterze. Może właśnie dlatego jest taka niesamowita. To jakby spoglądanie na starożytnych "od kuchni", podglądanie ich, bo przecież nie to chcieli pokazać potomnym...



Wielkie podziemne pomieszczenie. Półmrok. Wszędzie woda i wilgoć. Sklepienie podtrzymują kolumny, niektóre bardzo efektowne, ale... one nie były budowane dla cysterny. To raczej budowlane odpady, resztki, które zwieziono tutaj, gdzie miały nie zdobić, a służyć podporą. Dlatego ich style są przemieszane, dlatego są one tak niejednolite.

Za największą atrakcję uchodzą Głowy Meduzy - dwa skalne bloki, przywiezione skądś, gdzie nie były już potrzebne i podłożone pod przykrótkie kolumny, jako fundament. Stoją przekręcone, w najodleglejszym miejscu, po wielokroć "odczarowane", pozbawione swojej magicznej siły przemieniania ludzi w kamień.







Zwiedzaniu, czy raczej przechadzaniu się w podziemnym wodnym świecie, towarzyszy muzyka. Ludzkie głosy odbijają sie od skalnych ścian, od sklepienia oraz wody i potęgują wrażenie niesamowitości. Kolumny zostały pięknie podświetlone przez współczesnych, a odbite w wodzie przywołują na myśl... nieskończoność.










Wszędzie pływają ryby. Małe i duże. Zastanawialiśmy się, jakie jest ich życie w podziemnej cysternie. Nie mają naturalnych wrogów, ale i nie mają zbyt wiele radości. Może już nawet straciły wzrok, bo w półmroku nie jest im potrzebny? Dimka marzył, żeby przyjść tu z wędką, a ja chciałam prosić złote rybki o spełnienie moich trzech życzeń.





4 mar 2010

Stambuł - harem: wielkie rozczarowanie

Harem, miejsce otoczone aurą tajemniczości i mętnymi, acz ponętnymi legendami o przepychu i rozkoszach wśród których żyły sułtańskie nałożnice, mieści się w Pałacu Topkapi. Pałac został zbudowany tuż po zdobyciu przez Turków Konstantynopola i funkcjonował do połowy XIX wieku. Zajmuje bardzo dużą powierzchnię i trzema bramami oraz trzema dziedzińcami oddzielał władcę od ludu.







Przy pierwszej bramie kupiliśmy drogie bilety wstępu. (Kultura w Stambule jest nieproporcjonalnie droga w stosunku do wszystkiego innego, czyli zupełnie odwrotnie niż w Moskwie).  Z tymi biletami mogliśmy połazić po parkowych alejkach, które zadawały kłam środkowoeuropejskiemu kalendarzowi, w niczym nie przypominając parkowych alejek w lutym, moglismy też trochę pozwiedzać: trzy ciemne sale z podświetlonymi gablotami pełnymi skarbów, w których był taki tłum, że skarbów nie było praktycznie widać oraz przejść się przeszklonym korytarzykiem, za którym widać było Salę Audiencji i relikwie islamu. Tam też był tłumek, zresztą w większości rosyjskojęzyczny.

My chcieliśmy zobaczyć harem. Dlatego, że wszyscy o tym haremie mówili, zachwycali się, dlatego, że to turystyczny mus. No i czy jeszcze trafi się nam kiedyś okazja obejrzeć jakiś harem? Poszliśmy więc... kupić kolejny bilet. Turcy mają głowę do interesów.





Było... skromnie. Gdzie ten orientalny przepych? Sale były zimne i ponure, co ciekawsze obiekty były odgrodzone od zwiedzających, właściwie kolejne pomieszczenia niewiele sie od siebie różniły. Ich przeznaczenie trudne było do odgadnięcia, bo wszystkie wyglądały jednakowo i były niemal całkowicie pozbawione jakiegokolwiek umeblowania. Dużo było interesujących mozaik, nawet kilka malowideł w bardzo europejskim stylu, których bym się w tym miejscu nie spodziewała, ale... to nie było to.















A tak miały wyglądać mieszkanki tego przybytku:



Na koniec perełka. Wszędzie można znaleźć coś naprawdę ciekawego, nawet w haremie. Oto haremowa ubikacja, oczywiście, zabytkowa:



A żeby nie powstało wrażenie, że jestem malkontentką,  to dodam, że następnego dnia byliśmy w starożytnej, podziemnej Cysternie i  to była prawdziwa rewelacja! O tym będzie w następnym poście :)

3 mar 2010

Stambuł - Caviar Center

Nie tylko, że przez cały czas pobytu w Stambule otoczeni byliśmy przez tłumy Rosjan, to jeszcze na tureckich bazarach sprzedawany był... kawior!

Ale uwaga, sprytni tureccy sprzedawcy zastawili pułapkę na obcokrajowców (nie-Rosjan) i biorą bajońskie sumy za to, co w Moskwie kosztuje równowartość 3 złotych: niesmaczny "produkt kawioropodobny". Oczywiście, wciskają przy tym kity, że to ten najprawdziwszy.

Dimka nie mógł uwierzyć własnym oczom. Do tej pory nie wiemy, czy sprzedawca padł ofiarą swojego dostawcy, czy też z pełną świadomością sprzedawał podróbę jako oryginał, w każdym razie długo mówił, że "wie, co sprzedaje". A później zmienił strategię: "Masz pieniądze? Sprzedam ci prawdziwy kawior, półtora tysiąca euro za kilogram".



2 mar 2010

Służba zdrowia w Rosji

W zeszłym roku miałam jak najlepsze wrażenia z kontaktu z rosyjską służbą zdrowia, bo poszłam do doskonałej przychodni, która obsługuje zagraniczne kompanie i ministerstwa. W tym tygodniu zetknęłam się ze zwykłą przychodnią rejonową... Niebo a ziemia. Nieważne, że wszędzie są kraty, okienka i fiszki. Jeśli nawet biblioteka Instytutu Filozofii Rosyjskiej Akademii Nauk nie dysponuje elektronicznym katalogiem księgozbioru, to czego się spodziewać po rejonowej przychodni? Nieważne, że jest brzydko - w Rosji jest bardzo dużo brzydoty, idzie ona w parze z biedą. To, że lekarki są stare, grube i brzydkie też da się wytłumaczyć - mało zarabiają, prowadzą smutną egzystencję, daleko za nimi pozostały młodzieńcze marzenia i aspiracje. To tłumaczy także, dlaczego są w większości chamskie i nieprzyjemne. Ale jednego nie rozumiem: dlaczego idąc do laryngologa z zapchanym nosem i podejrzeniem problemów z zatokami, dostałam skierowanie na badania ginekologiczne?

1 mar 2010

Stambuł - koty


W Stambule co krok, to kot. Muzułmanie odnoszą się wobec kotów dobrze (prorok Mahomet miał swojego kota), a niechętnie, czy nawet wrogo wobec psów (bo psy porgyzły Proroka). Na szczęście w Stambule dobrze traktowane są i jedne, i drugie. Wałęsające się psy mają często chipy w uszach, niestety nie wiem, czy to znaczy, że do kogoś należą, czy może to sposób znaczenia psów "miejskich". Chyba jednak to pierwsze. A koty... są inne niż nasze. W Tunezji widziałam koty, które wyglądały jak sfinksy i miały trójkątne pyszczki. A koty tureckie miały w większości pełne buzie i skośne oczy oraz tochę dłuższą niż nasze dachowce sierść. I jak wszystkie koty świata były urocze!

Ten gość wołał nas na śniadanie:




Ten pilnował muzeum:



Te koty czekały na otwarcie restauracji:









A ten kotek spostrzegł, że jest fotografowany:





Nocne kocie rozmowy:



Wyżerka. Przyłapani na gorącym uczynku: