Wesołego Alleluja!

Życzę Wam pięknych Świąt! 

foto: http://blogs.mail.ru/mail/adelina60/5F19530BECE0D1FC.html

"Idiota"

"Zbrodnia i kara" to chyba najbardziej optymistyczna powieść Dostojewskiego - powiedział przybity Dimuha patrząc na końcowe napisy ostatniego odcinka serialu "Idiota". Mnie też było smutno, choć błysk w oku księcia Myszkina w ostatniej scenie daje nadzieję, że wszystko jeszcze się ułoży. Występujący w głównej roli Jewgienij Mironow nie grał księcia Myszkina. On nim był. Prawie wszyscy aktorzy wystepujący w tym serialu (choć to słowo zwykle oznacza produkcję o niższych walorach) byli doskonali. Kilku było po prostu dobrych. Słabych i przeciętnych tam nie było. Sceneria, kostiumy, zdjęcia - wszystko autentyczne aż do bólu. Mowa o produkcji w reżyserii Władimira Bortko z 2003 roku. Nie trzeba wielkiego ekranu ani efektów specjalnych, nie trzeba żadnego 3D, żeby zapomnieć się i zatracić oglądając tę ekranizację. Wielkie kino. Ja nie polecam tego serialu, "polecam" - to za mało. "Idiotę" trzeba obejrzeć!

 foto z portalu www.ruskino.ru

Jewgienij Mironow zagrał także w serialu "Dostojewski". Oczywiście, główną rolę. Nie widziałam go jeszcze, ale jeśli jest choć w połowie tak dobry jak "Idiota", to czeka mnie wielka kinomańska uczta. Już się na nią cieszę.

Какая страна, такая и погода...

Wracałam dziś około godziny 10 z pobrania krwi (przegląd medyczny niezbędny do tego, aby otrzymać wizę roboczą) z Sofką w wózku. Trasa była długa, wiodła głównie wzdłuż ulicy Profsojuznej. A w portfelu miałam gruby banknot - 5000 rubli (czyli około 500 złotych). Tak mnie przyjemnie te pieniądze paliły, tak mnie łaskotały, tak prosiły: "no wydaj nas, no kup coś". Najprzyjemniej byłoby wejśc do sklepu z ciuchami, a nie brakowało ich po drodze. Albo jeszcze lepiej: z butami! A na odcinku Akademiczeskaja-Profsojuznaja sklepów i z jednym, i z drugim jest mnóstwo. Niestety! Zazwyczaj do raju konsumpcyjnego prowadzą trzy schodki, a dalej podwójne drzwi, z których pierwsze otwieraja się na zewnątrz, a drugie do środka. Dla mnie z Sofką jest to przeszkoda nie do pokonania. Powzdychałam zatem smętnie do ładnie ubranych manekinów na wystawach i pomyślałam, że fajnie byłoby kupić choćby mleko, twaróg i kefir (strasznie lubię nabiał!*). To o tyle prostsze, że sprzedaje się je w budkach, do większości z nich żadne schodki nie prowadzą, Niestety, na całej trasie nie znalazłam ani jedego sklepiku, który spełniałby dwa warunki: mogłabym zrobić w nim zakupy z dziecięcym wózkiem oraz ekspedientka wydałaby mi resztę z pięciotysięcznego banknotu.

Nie pamiętam, żeby w Polsce były takie problemy z wydawaniem reszty. To kolejna przypadłość czysto rosyjska. Przy czym, o ile w Polsce w takim wypadku ekspedientka idzie rozmienić pieniądze, to tutaj oczekuje się tego od klienta! Ja w takiej sytuacji udaję, że nie wiem o co chodzi, a kiedy sprzedawca zwraca się do mnie wprost, żebym rozmieniła banknot, to rezygnuję z zakupów. Bo chciałabym być w sklepie obsłużona, a nie obsługiwać.

Tyle rzeczy mnie w Moskwie drażni i wkurza, że aż się dziwię temu, że jednak tu mieszkam i jestem ogólnie zadowolona. Moje zadowolenie wynika chyba głównie z tego z kim jestem, a nie gdzie jestem. A odkąd mam ze sobą zawsze Sofkę w wózku i moskiewskie atrakcje w postaci spacerów po centrum, teatrów i restauracji stały się przeszłością, to zobaczyłam Moskwę z trochę innej strony. Oczywiście, wiele doceniłam, na przykład rosyjską służbę zdrowia (ale to temat na oddzielny post). Jednak trudy dnia codziennego matki z wózkiem przeważają. I zrobiłam się strasznie marudna. Za każdym razem, kiedy stoję na skrzyżowaniu (a światła zmieniają się tu tak długo!) to obruszam się wciąż na nowo o to samo. Już mnie samą to denerwuje, ale nie mogę się powstrzymać, żeby nie pomstować na kierowców, którzy zatrzymują się na pasach, parkują na chodnikach, wyprzedzają na trzeciego, niespodziewanie wyskakują zza zakrętu i bez przerwy trąbią. Piesi zachowują się jakby im życie było niemiłe, przechodzą po pięciopasmówkach pomiędzy rozpędzonymi samochodami, nie czekają na zielone światło i lezą jak krowy. Do tego wszechobecny papierosowy smród oraz szpetota. W ciągu kilku cieplejszych dni ludzie zdążyli wyskoczyć z czerni i wbić się w bardziej radosne kolorki. Aż miło było popatrzeć. Niestety, znów zrobiło się wstrętnie zimno, resztki czarnego śniegu zalegają na łysych trawnikach, wokół szkielety bezlistnych drzew i brudne samochody. A zmęczone i rozdrażnione ludziska znowu w zimowych czarnych kurtach.

                                                  ***
Zrobiłam przerwę w pisaniu i w tym czasie przeszła mi ochota na marudzenie. Jestem pełna energii, bo wkrótce pojadę do Warszawy, która - w porównaniu z Moskwą - jest miastem przyjaznym dla matek z dziećmi. Przynajmniej tak mi się wydaje z odległości. Pojadę, przekonam się. Teraz układam plan i wybieram miłe miejsca, do których bez problemu wejdę z wózkiem. Nie mówiąc już o tym, że dojadę do nich niskopodłogowym autobusem.

*Niedawno moje podniebienie zapoznało się ze smakiem ряженки i zakochało się w nim. Wydaje mi się (czy mam rację?), że ten boski mleczny napój nie ma swojego odpowiednika w Polsce.

Wstaję rano i oczom nie wierzę

Wstaję rano i oczom nie wierzę, bo za oknem... biało.
Na tym tle rozmowy z Dimuhą o kupnie klimatyzacji wydają mi się surrealistyczne.

Spis powszechny w Polsce i w Rosji

W Polsce: spis powszechny i obowiązkowy, ale okazuje się, że źle chroni dane osobowe. Mamy ustawę o ochronie danych osobowych, ale teraz te dane mają być dostępne w sieci i zdane na łaskę i niełaskę hakerów i wszelkiej masci oszustów. Z kolei podanie nieprawdziwych informacji o sobie jest karalne. Ot, taka demokracja...
A jak jest w tej "niedemokratycznej" Rosji? Spis powszechny odbył się całkiem niedawno, w październiku zeszłego roku. Udział w nim - nieobowiązkowy. Dane podawane dobrowolnie, przy czym można było nie odpowiadać na niewygodne pytania. Okazało się, że w Rosji mieszkają ufoludki, krasnale, elfy, "polscy Żydzi", "rosyjscy Niemcy", dziadki mrozy oraz wiele innych narodowości. A na poważnie: u nas burza w szklance wody z powodu Ślązaków, a tymczasem w Rosji pojawiła się nowa narodowość: duża liczba mieszkańców Syberii określiła się jako "Syberyjczycy" (bo chyba tak należałoby poprawnie przetłumaczyć rosyjskie słowo "сибиряк"). I znowu: siła w blogu! Całą akcję zainicjował rosyjski bloger Aleksandr Konowałow, który - podobno - chciał w ten sposób zwrócić uwagę władz na problemy Syberii, a nie zainicjować jakikolwiek ruch separatystyczny. Sprawa jest istotna o tyle, że zgodnie z pawem, jeśli daną narodowość zadeklaruje jakiś określony procent ludności (nie wiem jaki dokładnie), to tę narodowość należy uznać za oficjalną. Kto wie, może w Rosji pojawią się zatem Syberyjczycy, jesli nie przy okazji tego spisu ludności, to może przy następnym, gdy inicjatywę podchwyci jeszcze więcej osób.

Pod rosyjskimi łóżkami

Są zawody, które chętniej wykonujemy za granicą, albo w których chętniej zatrudniamy obcokrajowców. Najlepszy przykład - sprzątaczka.
Jak powszechnie wiadomo, w Niemczech sprzątaczkami są Polki. Niedawno jedna z nich zemściła się na swoich pracodawcach i napisała książkę "Pod niemieckimi łóżkami". Nie wiem, czy sama książka warta jest przeczytania, ale pomysł jest niezły. O tym, co znajduje się pod polskimi łóżkami najlepiej wiedzą Ukrainki. Może któraś z nich też zdecyduje się na zdemaskowanie polskich brudów. A w Rosji sprzątaczkami (a nawet bardziej elegancko, bo domrabotnicami) są Uzbeczki. Jedna z nich sprząta u mojej sąsiadki i ma na imię Margo. Prawie tak samo jak królowa Margot... A moja sąsiadka ma kawalerkę i bardzo zadbane dłonie.