05.04.2008, sobota

Administratorka akademika powiedziała mi dziś, że karaluchów nie ma, odkąd pojawiły się telefony komórkowe. Parę dni temu uskarżałam się na to, że życie toczy się wolniej, spokojniej i że jest… nudnawo. Wystarczyło parę dni odczekać i znów wszystko jest jak być powinno: chaotycznie, spontanicznie i różnorodnie. Dziś, po zajęciach, rozbiegliśmy się wszyscy, każdy w swoją stronę. Ja spotkałam się z Igorem, aspirantem z naszego uniwersytetu, który chciał się uczyć niemieckiego. Spotkaliśmy się na stacji Kuznieckij Most i ledwo zdążyliśmy się sobie przedstawić (dotąd tylko korespondowaliśmy ze sobą), już zadzwonił Tobias, że jest w pobliżu i zaraz do nas dojdzie. Razem poszliśmy kupić bilety do teatru, dobiła do nas Natalia, a potem Dima, kolega Tobiasa. Nie udało mi się spędzić jednego dnia z dala od swojej grupy, ale i tak było bardzo miło. Byliśmy wszyscy razem na hiszpańskiej sztuce „Nauczyciel tańca” w jednym z większych teatrów Moskwy – Mossowiecie. Jak przystało na studentów mieliśmy najtańsze i najgorsze miejsca na balkonie, ale to też miało swój niepowtarzalny urok. Tak bardzo się cieszę, że tu jestem!