Podróż z dzieckiem...

... to żaden problem. Mieliśmy ze sobą dobrze wyposażoną apteczkę, z której wcale nie korzystaliśmy. Przydał się tylko krem od słońca (nam wszystkim). Sofka miała codziennie tyle wrażeń, że sen i apetyt stale dopisywały. Jedzenia dla niej trochę wzięliśmy ze sobą, a trochę kupiliśmy na miejscu. Sofka przede wszystkim jadła z nami. Nauczyła się pić ze słomki (sok kokosowy) i jeść pałeczkami (nieudolnie, ale z zapałem). Jadła wszystko to, co my, ponieważ ani razu nie trafiliśmy na żadne ostre danie, a wszystko było świeże i smaczne.

Azjaci kochają dzieci, a obok białego dziecka nie umieją przejść spokojnie. Dotknąć rączki, albo nóżki, zagadać, przytulić, wziąć na ręce, podkarmić, a przede wszystkim – sfotografować. Podobizna Sofki gości pewnie na dziesiątkach blogów, w albumach i w telefonach. Każdy spacer, każde wyjście do restauracji, każdy lot samolotem kończyły się nieodmiennie tym, że Sofka siedziała na rękach u obcych ludzi - i wszyscy byli absolutnie szczęśliwi.

Gdyby nie Sofka, to nie nawiązalibyśmy tylu – przelotnych, ale zawsze – znajomości. Nie byłoby tysiąca rozmów, uśmiechów, zachwytów, nie byłoby wielu cennych momentów, które tak bardzo wzbogaciły naszą podróż. Bo Sofka wcale nas nie ograniczała, ale na odwrót – otwierała przed nami nowe możliwości i nowe doświadczenia.